Od najmłodszych lat czułem gniew. Narastający, kumulujący się we mnie gniew, który nie wiem skąd się pojawił. Czułem samotność, samotność, która po dziś dzień jest moim najlepszym przyjacielem.

W wieku 14 lat, zmarł mój rówieśnik, mój najlepszy przyjaciel. Zmarł we śnie, śmierć na skutek zatrzymania akcji serca z powodu ciężkiej arytmii. Nie mogłem pojąć, dlaczego on, skoro na świecie żyje cała masa ludzi z arytmią, dlaczego to akurat on? Jedyny człowiek, który był w stanie mnie zrozumieć w pełni, posłużyć dobrą radą, wysłuchać czy też posiedzieć ze mną w milczeniu.
Pół roku później moi rodzice się rozwiedli, udawałem przed wszystkimi, że się trzymam, pokazywałem pierdoloną maskę wszystkim w około, aby tylko uniknąć ich użalania się i współczucia. Traciłem kontakt z moją rodziną, jeszcze bardziej zamknąłem się w sobie, a gniew stawał się większy i większy. Tego samego lata zmarł mój dziadek, osoba która w wieku 67lat wstawała razem ze mną o 5 rano, zaprowadzała mnie na trening i uważnie patrzyła i śledziła moje poczynania w sporcie. Wtedy poczułem jakby ktoś wbił mi tysiąc noży w plecy, jakby łamali mi wszystkie kończy jednocześnie, kość po kości. Przyrzekłem sobie wtedy, że życie już nigdy mnie nie złamie, że stanę się tak twardym skurwysynem, którego nic nie ruszy ... jednak szybko ten kurwidołek sprowadził mnie na ziemie.
Niecałe półtora roku później 12 lipca 2007 roku samobójstwo popełniła moja koleżanka, heh "koleżanka" kurwa podkochiwałem się w niej od podstawówki, ale byłem tak słaby, że nawet nie miałem odwagi jej o tym powiedzieć, nigdy nie dowiedziała się jak ważną osobą dla mnie była, po tym wszystkim co przeszedłem, myślałem, że kiedyś wszystko się ułoży, że to ona będzie osobą która wprowadzi trochę uśmiechu do mojego życia. Ten długo wyczekiwany uśmiech, zamienił się w łzy, w łzy, które do dzisiaj nie dają mi spokoju.
Po tym wydarzeniu przestałem wierzyć w jakiegokolwiek Boga, z pogardą patrze na tych wszystkich ludzi, którzy co niedziele chodzą do kościoła i modlą się za lepsze jutro. Z pogardą traktowałem wszystkich katechetów i księży, którzy nauczali w szkole.
Przestałem przywiązywać się do kogokolwiek i czegokolwiek, bo przecież i tak kiedyś odejdą, znikną z mojego życia.

Pisząc ten tekst ku mojemu zdziwieniu mam łzy w oczach, po tym wszystkim co mnie spotkało nadal zachowałem w sobie jakąś jebaną cząstkę człowieczeństwa, która trzyma mnie w ryzach, i nie pozwala opuścić gardy. I chociaż minęło już 7 lat to ten narastający gniew i samotność wcale nie zmalały. I chociaż czasami się uśmiecham, to w głębi serca nie czuje radości, czuje gorycz i żal do świata, że nadal próbuje mnie złamać jak nic nieznaczącą zapałkę.

Dzisiaj 2 października 2015 roku, obchodziłaby swoje 22 urodziny ... wszystkiego najlepszego Asiu, mam nadzieję, że czuwasz nade mną i nigdy nie pozwolisz mi stać się tym skurwysynem bez serca, że zawsze pomożesz mi wstać nieważne jak bardzo życie spuści mi wpierdol, wierzę, że Ty będziesz przy mnie.