Witam. Mój ostatni wpis zachęcił mnie do kolejnego, trochę związanego z tamtym. Tym razem jednak podzielę się własną opinią. Chciaż do tematu Przemka pewnie wróce po najbliższym spotkaniu. Bardzo zaintrygowała mnie jego analiza otaczającego go świata. Dobra, ale do rzeczy.

Ostatnio wydarzyła mi się ciekawa historia. Miałem okazję opiekować się moim 4 letnim siostrzeńcem. Dzieckiem, któremu jeszcze szkoła i rówieśnicy nie wyprostowali światopoglądu. Dla mnie Przemek to okaz czystego dziecięcego umysłu. Wszystko przymuję na swój dziecięcy niewinny rozum.

Witam wszystkich po baardzo długiej przerwie.. Dawno mnie nie było, aczkolwiek nadrabiałem w terenie. Przeczytałem sporo książek, miałem kontakt ze wspaniałymi ludźmi, z którymi można było podzielić się sposobami w nawiązywaniu kontaktów międzyludzkich (bo przecież o to do diabła chodzi). Zastanówmy się głębiej w temacie. Po co chcemy podrywać? I co z tego wynosimy? Moje spostrzeżenia są jednoznaczne. Na podrywie się zaczyna. Potem zaczynasz być duszą towarzystwa. Chcesz błyszczeć, być w centrum uwagi. To zaczyna być jak uzależnienie. Po jakimś czasie zaczynasz zauważać, że stworzyłeś 2 człowieka. Przeszedłeś przemianę z człowieka z niedoborem pewności siebie poprzez stworzony sztuczny wizerunek maszyny do zawierania znajomości, aż zostajesz człowiekiem zupełnie innym.. Wszystko co wydawało się na początku wymuszone, sztuczne i niekiedy głupie zaczyna być Tobą. To co wydawało się niczym więcej tylko grą aktorską staję się twoim nawykiem.