Godzina 4:27.
Ania ziewnęła i schowała telefon z powrotem do torby. Ech, te kolejki. Czekasz na nie pół godziny, a potem drugie tyle musisz zapierdalać do domu. Tak jakby te cwaniaczki w PKP nie potrafiły sobie wyobrazić, że w większych miastach ludzie od czasu do czasu chodzą na imprezy, które - o dziwo! - kończą się mniej więcej o czwartej. I nie wszyscy ci ludzie mają gdzie zostać na noc. I, tak jak teraz Ania, musiały wracać do położonego na zadupiu domu.
To z pewnością nie była impreza jej życia. Mało ludzi, gówniana muzyka, w portfelu pustki, więc nawet za bardzo najebać się nie było jak. Planowały, że zrobią to później, u Pauli na stancji, ale ta jej moherowa właścicielka czatowała przy oknie i kazała im, delikatnie mówiąc, spierdalać. No i spierdoliły. W klubie też zresztą nie było najlepiej. Normalnie do Ani kleiło się od cholery typów, mniej lub bardziej interesujących - nie da się ukryć, że laska z niej była równa (zwłaszcza w tej miniówie i nowych kozakach) - a dzisiaj tak jakby wszystkim facetom kutasy poobcinało. Wiadomo, paru coś tam próbowało: jeden chciał "oczarować" ją swoimi ruchami (wyszło na to, że nadawałby się co najwyżej do "Gwiazdy tańczą na lodzie"), drugi złapał ją za dupę (dostał w ryj), trzeci otwarcie zapytał, czy mu zrobi loda (tak go chwyciła za jaja, że mu się odechciało). A poza tym nic - nawet żadnych prawiczków, którzy dosiadają się do każdej siedzącej samotnie laski, i zaczynają nawijkę typu "skąd jesteś?", "co studiujesz?", "często tu bywasz?", "podoba ci sie tu?". Żałosne, a przy tym nawet w pewnym sensie słodkie.
W każdym razie żaden z tych popaprańców nie mógł się równać z Dawidem. O, to był dopiero ktoś! Wysoki, zadbany brunet, krótkie włosy, kapitan licealnej drużyny piłkarskiej, lufa długa jak w kałasznikowie... Poznała go na domówce półtora roku temu. Jedyny facet, który nie próbował do niej zagadywać i nawet chyba nie patrzył się na wiadome części ciała. Siedział wyluzowany, gadał z innymi, chlał, jarał... a z nią nic, totalna olewka, aż ją to zaczęło wkurwiać. Poczekała pod kiblem, aż wyrzyga trzynaście kolejek Wyborowej, po czym zagadała. Był najebany i powieki same mu się zamykały, ale jakoś wycyganiła od niego numer (po raz pierwszy i jedyny w życiu to ona musiała prosić o telefon, a nie na odwrót!). No i tak się jakoś zaczęło: randki, lizanka, macanki, pierwszy seks w windzie jej bloku na STOP-ie między piętrami... i się też skończyło. Choć właściwie to on to zakończył. Po prostu powiedział i koniec. Pisała, błagała (aż sama nie mogła uwierzyć, że zachowuje się dokładnie jak te maminsynki, z którymi ciągle miała do czynienia) - zero, człowiek z zasadami.
Ech, jak to mówią Czesi, "to se nevrati".
No, wreszcie podjechała kolejka. Hm, ten koleś obok wyraźnie się na nią gapił. Rzucone ukradkiem spojrzenie w jego stronę - ujdzie w tłoku. Chciał podbić, Ania już niejeden raz widziała tę chcicę w oczach samców. Z tą różnicą, że rzadko coś konkretnego z niej wynikało, większość wolała się po prostu zesrać w gacie i spuścić przed RedTube'em w domu. Weszła do środka i skierowała się w lewo, po czym usiadła. Tajemniczy Nieznajomy - cóż za niespodzianka! - wybrał sobie miejsce akurat naprzeciwko jej. No dobra, stary, pokaż, na co cię stać, pomyślała. Oparła głowę o ścianę, obserwując odbicie TN w ciemnym oknie.
Minęła chyba minuta. Podbijasz czy nie, zastanawiała się coraz bardziej niecierpliwa Ania. Jak na komendę TN zdobył sie wreszcie na odwagę:

- Nie boisz się tak po nocy podróżować samotnie?

Hm, nienajgorsze otwarcie, ale widywała już lepsze.

- Co? - zapytała, udając zaskoczenie.
- Pytałem, czy się nie boisz tak sama jeździć o tej porze.

Miała ochotę mu powiedzieć "A co cię to?", ale w sumie nie chciała go odstraszać. Jak powtarzała jej starsza o dwa lata siostra, "przeciwko facetowi zawsze trzeba wytoczyć artylerię, tylko lepiej z nią nie przesadzać, bo oni są tak naprawdę dużo delikatniejsi od nas". Święta prawda, siostrzyczko!

- Jestem dużą dziewczynką i dam sobie radę sama, ale dzięki za troskę - powiedziała w końcu.
- Właśnie widzę... - odparł z uśmiechem, ale wyraźnie było widać, że nie miał pomysłu na ciąg dalszy. Ania bez słowa wróciła do obserwowania jego odbicia i rozkminianiu, czy będzie próbował dalej.
- A więc... - podjął po dłuższej chwili. - Udała się impreza?

Nuuuuudaaaa, pomyślała dziewczyna.

- A skąd wiesz, że byłam na imprezie?
- A nie byłaś?
- Tego nie powiedziałam.
- No nie wiem... skąd indziej mogłabyś wracać?

"Skąd indziej"? Polska trudna język, pomyślała z przekąsem.

- Może z nocnej zmiany?
- Nie wyglądasz mi na pannę, która musiałaby pracować po nocach.

Zaczyna się robić ciekawie.

- A na co ci wyglądam?
- Na dzienną studentkę, której rodzice zapewniają wszystko, czego potrzeba, która całkowicie olewa naukę i wiecznie imprezuje.

Ło, pojechał po bandzie! Dobra, skoro tak...

- A wiesz, na co ty mi wyglądasz, cwaniaczku? - zapytała z tym swoim uśmiechem, na widok którego każdy penis stawał na baczność.
- Umieram z ciekawości - odparł, również  z uśmiechem.
- Na dwudziestoletniego prawiczka, który szuka rozdziewiczenia w pociągach, bo nie stać go na dziwkę.

Trafiony-zatopiony! Jedno spojrzenie na jego wyraz twarzy wystarczyło, żeby mieć pewność, że miała stuprocentową rację. W sumie to nie chciała być aż tak okrutna, no ale w końcu to on rzucił jej wyzwanie. Tak po prawdzie niespecjalnie obchodziło ją, czy jej partner nie miał przed nią żadnych doświadczeń seksualnych - zawsze trudniej o doprawienie rogów. Bardziej ciekawiło ją, jak z tego wybrnie.

- Ostro - wyjąkał w końcu.
- Mam rację?
- A ja?
- Owszem.
- W takim razie ty nie.

Ech, ci zakompleksieńcy... Im bardziej zaprzeczają, tym bardziej pokazują, jakimi są nieudacznikami. Ania mu prawie współczuła. Prawie.

- Co tak zaniemówiłeś? - zapytała w końcu.
- A ty?
- Czekam na twój ruch.
- Na ogół nie tak wyglądają moje rozmowy z laskami.
- Tylko się nie rozpłacz - dodała do tego lekki uśmiech, żeby się trochę wyluzował. Tylko lekki, bo w sumie apetyt na niego powoli jej przechodził. Jakiś taki... frajer. Jak ci z klubów. Nawet porządnie odciąć się nie umie.
- Postaram się... - Zapadła niezręczna cisza. - Gdzie studiujesz?

Nieeeeee, błagam, tylko nie zaczynajmy o tym! Litości, sesja się ledwie skończyła!

- Na polibudzie - odparła wyraźnie znudzonym głosem.
- O, a co? - zapytał TN, totalnie nieudolnie usiłując udawać zainteresowanie.
- Fizykę.
- Ciekawe to?
- Jak chuj... - Dobra, pora kończyć tę farsę. - Słuchaj, nie obraź się, ale strasznie chce mi się spać i nie mam siły gadać.
- Jak chcesz... a słuchaj... - Ania kątem oka zobaczyła, jak wyciąga z kieszeni komórkę. - Daj telefon.

Ty chyba jakiś śmieszny jesteś, pomyślała.

- Nie.
- Czemu?
- Bo nie.
- No ale czemu?
- Kurwa, mówię, że nie!
- Dobra, nie denerwuj się, ja tylko chciałem pogadać...
- To se znajdź przyjaciół. Albo jakąś inną dupę. Najlepiej wolną, bo ja mam faceta - skłamała.
- Aha... - odparł markotnie TN, który najwyraźniej w to uwierzył. - Ja w sumie i tak już muszę wysiadać... to do zobaczyska.
- Mhm - odrzekła Ania, zamykając oczy i słuchając, jak chłopak zabiera swoje manatki i przenosi się do innego przedziału, żeby nie narażać się na krępujące spojrzenia.

W sumie szkoda, pomyślała. Wyglądał całkiem nieźle. Szkoda, że tak to spierdolił.

Dobra, nie ten, to inny. Co jak co, ale w jej życiu facetów na ogół nie brakowało. Może dziś miała gorszy dzień, ale normalnie nie mogła się od nich opędzić - czy to w klubie, czy pociągu, czy w sklepie, czy na ulicy. Była królową i to ona wybierała ich, a nie oni ją. No, nie licząc Dawida.

Ale nie każdy samiec może być Dawidem.

***

Często wydaje nam się, że zdobycie numeru telefonu to cel podrywu. To błędne założenie. Celem podrywu jest zdobycie DZIEWCZYNY, a nie jakiegoś ciągu cyferek. Numer ma nam tylko ułatwić kontakt z rzeczoną osobą. Proszenie o niego bez zbudowania porządnego raportu nie ma najmniejszego sensu. Zresztą prawdziwy PUA nie prosi o numer. Prawdziwy PUA oferuje dziewczynie niepowtarzalną okazję dania mu swojego numeru, a ten, kto wie, może nawet zadzwoni i się z nią umówi, czym sprawi radość również sobie, ale przede wszystkim JEJ. Nie wolno być natarczywym, nie wolno być nudnym. Musisz zbudować wokół laski poczucie spokoju i bezpieczeństwa, tak żeby, siedząc obok ciebie, instynktownie opuszczała ci głowę na ramię, żeby sama przenosiła twoją rękę na swoje kolana. Ma się z tobą czuć DOBRZE, ale nie tak jak z przyjaciółką, tylko jak z prawdziwym facetem, który wie czego chce, a jak chce - to to otrzymuje. Któremu instynktownie się ufa, bo on jest taki wspaniały i na pewno wie lepiej, a jakby się natknęli na jakichś bandziorów, to jej i tak nic nie grozi, bo on prędzej przerobi ich na mielonkę niż pozwoli jej dotknąć.

Nawet jeżeli nie jest do końca - albo nawet w ogóle - prawda.

PS: W sumie ten wpis chciałem poświęcić bezsensowi stawiania zdobycia telefonu jako sprawę życia i śmierci każdego podrywacza, a jakoś tak mi wyszło trochę dłużej... Obym Was nie znudził.